84-150 Hel
W związku z portowym charakterem miasta prawdopodobnie już w średniowieczu palono ostrzegawcze światło nawigacyjne w okolicach cypla. Być może wykorzystywano w tym celu wieżę kościoła.
W czasach Jana II Kazimierza, po 1647 r. zbudowano specjalny żuraw drewniany z zawieszonym na nim żelaznym kotłem na węgiel. W okresie od 24 sierpnia do 3 maja blask ognia wskazywał drogę żeglarzom. W 1667 konstrukcja spłonęła.
Nową latarnią zbudowano 500 kroków za ostatnimi zabudowaniami, nad samym brzegiem morza. Zasięg światła był o wiele większy, bo żelazny zasobnik z zapaloną smolą i kosz z rozżarzonym węglem wciągano na dwudziestometrowy maszt.
Znaczne koszty utrzymania latarni pokrywała Gdańska Rada Miejska, nakładając specjalne opłaty na statki wchodzące do Gdańska.
Słabą konstrukcję latarni zniszczył sztorm 31 października 1702 r. Zbudowano więc solidną drewnianą wieżę o wysokości 32,6 m. Sylwetką była zbliżona do latarń współczesnych. Źródłem światła pozostał palący się węgiel, który dostarczano z Gdańska.
Latarnia jeszcze dwukrotnie ulegała zniszczeniu. Następną, zbudowaną w 1790 r., usytuowano bardziej na wschód, na 2,5 metrowej wydmie. W jej pobliżu zbudowano mieszkanie dla latarnika, którego obowiązkiem było utrzymywanie w porze nocnej ognia przez cały rok.
Kolejną latarnią, już ceglaną, zbudowano w latach 1806-26. Była to okrągła wieża, pomalowana na biało wysokości 41,7 m. Sześć olejowych lamp zapalono uroczyście 1 sierpnia 1827 r. Zasięg światła, wzmocnionego parabolicznym zwierciadłem, wynosił 17 Mm. W 1926 r. zainstalowano w niej lampę naftową z pończoszką żarową oraz cztery soczewki. W trzy lata później otynkowano ją – w białe i czerwone poziome pasy.
W latach 1933-34 powstał obok latarni budynek dla zespołu maszyn i aparatury (dzisiejsza maszynownia). Zbudowano trzydziestometrowy masz radiostacji. Zakupiono radiostację i nowoczesne syreny. Ta latarnia, po kolejnych modernizacjach, służyła aż do 1939 roku, kiedy to podczas obrony Helu została 19 września wysadzona w powietrze przez polskich saperów w celu utrudnienia namiarów ciężkiej artylerii niemieckiej ostrzeliwującej Hel. Zarys jej fundamentów jest do dziś widoczny jako owalny skwerek, kilkanaście metrów przed wejściem do obecnej latarni.
Współczesna latarnia wybudowana została według planów niemieckich
_1.JPG)
w 1942 roku przez miejscowych Kaszubów. Jest to ośmiokątna wieża z czerwonobrunatnej licowanej cegły, zwężająca się ku górze, zakończona galerią pod stożkowym dachem, na którym znajduje się jedna z helskich anten radiowych. Latarnia ma 41,5 m wysokości, a jej światło (i taras widokowy) umieszczone na wysokości 38,5 m widać nawet z odległości 18 Mm (ok. 36 km).
Źródłem światła jest 1000 W żarówka, która w przypadku przepalenia się wykonuje automatycznie obrót o 45 st., a na jej miejsce ustawia się żarówka zapasowa.
Od 1 sierpnia 1994 roku w miesiącach od maja do końca września latarnia jest udostępniona do zwiedzania
(Tel. 0/58 6 75-06-17).
W 1999 roku staraniem stowarzyszenia „Przyjaciele Helu”, wmurowano
w ścianę latarni tablicę, upamiętniającą wizytę Marszałka Józefa Piłsudskiego w tym miejscu w dniu 1 lipca 1928 roku.
Obok latarni znajduje się niewielka tablica, umieszczona na postumencie
z kamieni, upamiętniająca śmierć latarnika Maya, który zginął w grudniu
1910 roku w wypadku podczas oddawania strzału z armaty, używanej jako sygnał mgłowy. W latach 2001-02 latarnia przeszła remont kapitalny, sfinansowany wspólnie przez Urząd Morski w Gdyni i Towarzystwo Przyjaciół Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku. Obiekt w miesiącach letnich jest udostępniony turystom.
Otwarte:
Maj, Czerwiec, Wrzesień 10:00-18:00
Lipiec, Sierpień 10:00-19:00
Cennik:
Bilet normalny 6zł
Bilet ulgowy 4zł
