Gładzica
Gładzica zasiedla przybrzeżne wody wschodniej części Atlantyku i kontynentalnych mórz Europy. Preferuje wody raczej chłodne o wyższym, pełnomorskim zasoleniu.
Obok storni i skarpia należy do trzech najbardziej powszechnie występujących płastug w polskiej strefie Morza Bałtyckiego. Jest liczniejsza w zachodniej i centralnej jego części. Gładzicę łowi się znacznie rzadziej niż blisko spokrewnioną z nią stornię, a jej połowy w wodach Unii Europejskiej są limitowane. Bałtyckie zasoby gatunku są w złym stanie i wymagają regeneracji. Nie można jej poławiać w czasie rozrodu (od 1 lutego do 15 maja), a minimalna długość łowionych i sprzedawanych ryb nie powinna wynosić mniej niż 25 cm.
Gładzica odżywia się głównie małżami i wieloszczetami, czasem także małymi rybami. W Bałtyku osiąga maksymalnie ok. 50 cm długości i 2 kg masy ciała. Gatunek ten łatwo odróżnić od storni po bardzo gładkiej w dotyku górnej stronie ciała.
Restauracje i smażalnie rzadko oferują tę rybę pod jej prawdziwą nazwą. Zwykle, podobnie jak stornia jest sprzedawana jako „flądra”. Smak mięsa gładzicy jest jednak inny. Jest ono delikatniejsze i bardziej słodkawe niż storni.
